Dane rejestracyjne
Fundacja im. Władysława Orkana z siedzibą w Warszawie,
adres: ul. Przeworskiej 5A lok. 27, 04-382 Warszawa
adres elektroniczny: biuro@fundacjaorkana.pl
Fundacja została wpisana w dniu 7 kwietnia 2014 r. do Krajowego Rejestru Sądowego
pod numerem 0000504764.
Numer statystyczny REGON Fundacji: 147181565.
Numer identyfikacji podatkowej NIP: 5242768227.
– Fundacja prowadziła działalność gospodarczą w zakresie określonym w KRS według wpisu do rejestru przedsiębiorców.
– Fundacja nie posiada statusu Organizacji Pożytku Publicznego (OPP).
– Fundacja nie jest płatnikiem podatku VAT.
Fundacja im. Władysława Orkana nie jest instytucją obowiązaną w rozumieniu ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2018 r. poz. 723 ze zm.). Ponadto w roku 2020 wszelkie transakcje przeprowadzone przez Fundację były bezgotówkowe.
Zarząd:
Natalia Roszkowska – Założyciel i Prezes
Cele statutowe Fundacji
- Upowszechnianie wiedzy o życiu,
działalności i twórczości Władysława Orkana − twórcy regionalizmu polskiego −
oraz upowszechnianie osiągnięć artystycznych
i cywilizacyjnych polskiej prowincji; - Upowszechnienie rodzimych tradycji
związanych z dziedzictwem kulturowym
i ochroną twórczości artystycznej; - Kreowanie warunków do dokształcania
ustawicznego utalentowanej artystycznie
i zdolnej naukowo młodzieży z rodzin będących w trudnej sytuacji życiowej; - Chronienie narodowej spuścizny literackiej i teatralnej, muzycznej, audiowizualnej, szczególnie regionalnej;
- Stwarzanie warunków do rozwoju czytelnictwa, upowszechnianie i promocja czytelnictwa, szczególnie na wsi i w małych miasteczkach;
- Wspieranie rozwoju wydawnictw, wartościowej literatury, ochrony księgozbiorów, muzealnictwa oraz wszelkich form rozwoju intelektualnego mieszkańców małych ośrodków;
- Kształtowanie postaw społecznych w
zakresie edukacji kulturalnej, medialnej
i ekologicznej; - Inicjowanie akcji na rzecz mediacji społecznych, praw konsumentów i wolontariatu;
- Aktywizacja społeczna osób starszych i niepełnosprawnych;
- Przeciwdziałanie
wykluczeniu, w tym cyfrowemu, osób mieszkających na wsi
i w małych miasteczkach (przede wszystkim dzieci i młodzieży oraz osób starszych); - Propagowanie tradycyjnych wyrobów i produktów regionalnych;
- Korzystanie z doświadczeń państw Unii Europejskiej w zakresie polityki regionalnej, rozwoju wspólnot lokalnych i etnicznych;
- Promowanie współpracy kulturalnej pomiędzy narodami słowiańskimi;
Realizacja celów statutowych
Fundacja realizuje swoje cele poprzez:
- Nagradzanie osób i instytucji zasłużonych dla idei rozwoju kultury
i sztuki tworzonej
w środowiskach lokalnych, regionalnych, małomiasteczkowych i na wsi, realizujących cele Fundacji; - Współdziałanie z organami władzy samorządowej i państwowej, stowarzyszeniami kulturalnymi, bibliotekami, domami kultury, muzeami, instytucjami naukowymi, środkami społecznego komunikowania a także osobami prawnymi i fizycznymi, których działalność wiąże się z działalnością statutową Fundacji;
- Inicjowanie i prowadzenie muzeów edukacyjnych, muzeów biograficznych, muzeum etnograficznych, galerii sztuki oraz instytutów badawczych;
- Prowadzenie badań naukowych w zakresie dorobku kulturalnego środowisk lokalnych, regionalnych i polonijnych;
- Kreowanie i sponsorowanie przedsięwzięć pożytecznych dla idei Fundacji;
- Tworzenie warunków do uzyskania pomocy finansowej, rzeczowej lub organizacyjnej w zakresie inicjatyw osób wykluczonych na wsi (w tym dzieci i młodzieży oraz osób starszych) zmierzających do ich rozwoju intelektualnego, kulturalnego i zawodowego;
- Wydawanie książek i czasopism o charakterze naukowym, literackim i kulturalnym, także w nowych formach cyfrowych i w formatach przystosowanych do korzystania przez osoby niepełnosprawne;
- Nagrywanie filmów oraz dokonywanie rejestracji muzycznych i audiowizualnych, także w formatach przystosowanych do korzystania przez osoby niepełnosprawne;
- Opiniowanie projektów legislacyjnych
rządowych i samorządowych związanych
z działalnością Fundacji; - Organizowanie i finansowanie kursów, szkoleń, staży, a także sympozjów, konferencji naukowych i imprez kulturalnych;
Wybrana działalność Fundacji, współpraca Fundacji z Instytucjami Kultury lub podmiotami zewnętrznymi w ramach obowiązującego statutu w 2020 roku:
Wydarzenie: Realizacja projektu dwuletniego
(wniosek nr 140194/19/A4) w ramach programu LITERATURA 2020 – Wydanie pracy autorstwa
Jana Gustawa Rokity
pt. „Medalierstwo w służbie dworu królewskiego Sobieskich. Funkcje propagandowe
medali z lat 1673-1697” – zgodnie z umowąnr 00049/20/FPK/IKz dnia 5 maja
2020 roku.
Opis projektu: Zadanie pt. Wydanie pracy pt. „Medalierstwo w służbie dworu królewskiego Sobieskich. Funkcje propagandowe medali z lat 1673- 1697” dotyczącej mecenatu artystycznego właścicieli rezydencji królewskiej w Wilanowie ma na celu popularyzację mało znanego, lecz niezwykle cennego i jak dotąd przez nikogo szczegółowo opracowanego źródła historycznego do czasów Jana Sobieskiego jakim są oryginalne XVII-wieczne medale wybijane na bezpośrednie zlecenie Jana Sobieskiego, cesarza austriackiego Leopolda I Habsburga, czy papieża Innocentego XI. Wzmiankowane dzieła medalierskie z epoki miały za główny cel informowanie odbiorcy o głównych sukcesach militarnych Sobieskiego jak zwycięskie bitwy z Turkami pod Chocimiem, 11 listopada 1673 roku oraz pod Wiedniem, 12 września 1683 roku oraz o innych wydarzeniach z życia dworu królewskiego w Wilanowie. Osobny rozdział autor pracy poświęcił również na opisanie medali dedykowanych królewskiej małżonce, Marii Kazimierze Sobieskiej. Mimo licznych publikacji naukowych na temat mecenatu artystycznego Jana Sobieskiego dla których impulsem były kolejne okrągłe rocznice wydarzeń historycznych takie jak 300-lecie wiktorii chocimskiej obchodzone w 1973 roku oraz 300-lecie wiktorii wiedeńskiej obchodzone w 1983 roku nie powstało jak dotąd żadne odrębne opracowanie poświęcone spuściźnie medalierskiej pozostałej po Sobieskim. Praca niniejsza ma tę właśnie istniejącą lukę wypełnić. Przypomnieć należy jednocześnie, iż w 2023 roku przypada 350 rocznica bitwy chocimskiej. Jest to jeden z powodów dla których warto aby wzmiankowana praca została wydana drukiem. Autor za główny cel pracy przyjął próbę odnalezienia wcześniejszego bądź powstałego równolegle z medalem dzieła sztuki: malarstwa, grafiki, rzeźby i medalierstwa stanowiącego wzorzec i źródło inspiracji dla twórcy numizmatu. Mimo, iż było to zadanie bardzo pracochłonne w wielu wypadkach udało się taki wzorzec odnaleźć. O wartości pracy prócz recenzji wydawniczych świadczy także fakt, iż niewielki procent ustaleń zawartych w rozprawie został opublikowany w wysoko punktowanych recenzowanych periodykach naukowych z listy B Ministra Szkolnictwa Wyższego i Nauki takich jak Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego, Studia Historyczne oddziału krakowskiego PAN, Biuletyn Numizmatyczny Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego czy Studia Europaea Gnesnensia UAM w Poznaniu. Wydana praca prócz zapełnienia wspomnianej luki w historiografii dotyczącej niezwykle ciekawego aspektu mecenatu artystycznego Jana Sobieskiego służyć będzie pomocą studentom historii sztuki piszącym różnego rodzaju prace komparatystyczne mające na celu wykazanie związków między różnymi dziełami sztuki z epoki oraz studentom historii np. podczas zajęć z zakresu Nauk Pomocniczych Historii podczas których numizmatyka również jest szczegółowo omawiana.
W ramach realizacji pierwszego etapu zadania pt. Wydanie pracy pt. „Medalierstwo w służbie dworu królewskiego Sobieskich. Funkcje propagandowe medali z lat 1673-1697” dotyczącej mecenatu artystycznego właścicieli rezydencji królewskiej w Wilanowie planowane jest przygotowanie merytoryczne pracy: opracowanie zgromadzonych materiałów, wstępna korekta tekstu, wybór i pozyskanie praw autorskich do ilustracji, przygotowanie tekstu pracy do druku: łamanie tekstu, dostosowanie rozmiaru czcionki i typu tekstu do wymogów wydawniczych, szczegółowa korekta tekstu, zlecenie przetłumaczenia streszczenia z wersji polskiej na wersję angielską, przekazanie gotowej wersji pracy do druku, konsultacje z pracownikami wydawnictwa dotyczące ostatecznej wersji papierowej pracy, kontrola nad procesem druku publikacji. W ramach realizacji drugiego etapu planowana jest organizacja spotkań promocyjnych z udziałem autora i wykładów w ramach Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Górze Kalwarii i Warce. Na potrzeby realizacji w/w zadania zostaną przygotowane dwie prezentacje multimedialne (czas trwania to ok. 90 min) dotyczące wybranych zagadnień przedstawionych szerzej w pracy pt. „Mecenat artystyczny Jana III Sobieskiego w dziedzinie medalierstwa” oraz „Twórcy monet i medali gloryfikujących postać Jana III Sobieskiego”. Powyższe prezentacje będą przedstawione w roku akademickim 2019/2020 oraz 2021/2022 podczas wykładów skierowanych dla studentów-emerytów. W ramach realizacji trzeciego etapu planowana jest organizacja czterech spacerów historycznych dla mieszkańców miasta i gminy Góra Kalwaria pt. „Śladami Jana III Sobieskiego po dawnej Nowej Jerozolimie” Spacery będą realizowane w 2020 oraz 2021 roku podczas dni miasta (organizowanych corocznie w czerwcu). Przedsięwzięcie skierowane będzie zarówno dla rodzin, studentów jak i emerytów. Przewodnik przybliży mieszkańcom poszczególne zabytki związane z osobą Jana III Sobieskiego i jego rodziny jak kościół pw. Opatrzności Bożej na Mariankach gdzie siedzibę miał spowiednik królewski Sobieskiego o. Stanisław Papczyński, ogrody parafialne znajdujące się na miejscu XVII-wiecznej rezydencji biskupa Stefana Wierzbowskiego, w której na Boże Narodzenie 1684 lub 1687 roku przebywał Jan III Sobieski czy w końcu pozostałości po rezydencji królewskiej tzw. Zwierzyńcu Michała Korybuta Wiśniowieckiego, w latach dziewięćdziesiątych XVII wieku należącej do królewskiego syna Jakuba Sobieskiego.
Jan Gustaw Rokita – autor książki
Zdarzenie: Publikacja „Biografie godne pamięci”
Współpraca: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum X Pawilony Cytadeli Warszawskiej, Galeria Brama Bielańska
Rola Fundacji Orkana: Konsultacje artystyczne, redakcja, korekta językowa, wybór i obróbka zdjęć, fotoskład oraz przygotowania publikacji do druku.
O publikacji: Biografie godne pamięci są próbą przywołania sylwetek ludzi, o których dziś nie pamiętamy, bo nie wszyscy stali się bohaterami z pierwszych stron gazet. Nie wszystkim udało się oprzeć upływowi czasu lub oddziaływaniu propagandy okresu powojennego. Prezentowane tu życiorysy ukazują postawy ludzi żyjących w różnych czasach, wywodzących się z różnych środowisk, ludzi o różnych poglądach, ale połączonych jedną wspólną ideą, jaką była służba Polsce. Łączył ich też zaangażowanie w walkę o wolną ojczyznę w okresie poprzedzającym odrodzenie kraju, działania na rzecz wolności, dążenie do wyznaczenia Polsce należnego jej miejsca na mapie Europy i świata w obszarze gospodarki, nauki, kultury. Czytelnik pozna biografie żołnierzy, duchownych, społeczników, aktywnych kobiet. Znaczna większość życiorysów była prezentowana w audycjach radiowych w ramach cyklu „Ludzie Niepodległości”.
Po latach marzeń, zabiegów i starań o odrodzenie państwa polskiego przyszła ta wyśniona, najjaśniejsza Rzeczypospolita. Była ukoronowaniem działań pokoleń Polaków żyjących w różnych miejscach świata, oddalonych od rodzinnych stron, ale zawsze pamiętających o patriotycznych obowiązkach. II Rzeczpospolita, czas w historii naszego narodu pod każdym względem szczególny. Krótki, bo zaledwie 20-letni okres budowania, kiedy wysiłkiem wspólnym starano się odtworzyć to, co zaborcy niweczyli przez ponad wiek. Odtworzyć to, co zniszczyła też Wielka Wojna, która przetoczyła się przez ziemie polskie i zaangażowała Polaków do walki pod obcymi sztandarami, w imię obcych interesów, choć przecież własne państwo stawiali na pierwszym planie. Bo chociaż odrodzona Polska przetrwała tylko 20 lat, to ten czas odegrał istotną rolę zarówno w historii narodu i państwa, jak i w budowaniu narodowej tożsamości. Dwie dekady niepodległego bytu dały Polakom siłę do przetrwania trudnych lat wojny i okupacji, a także niełatwych czasów powojennych. Obraz II RP był często idealizowany, wizja tamtej Polski obrastała mitami, ale mimo wszystko nie można pominąć wpływu tego okresu na kształtowanie świadomości Polaków. Wszystkie dokonania II RP to działania ludzi, bez których nie byłoby sukcesów politycznych, gospodarczych, militarnych czy kulturalnych. Nie o wszystkich dziś pamiętamy, nie wszystkim udało się oprzeć upływowi czasu lub oddziaływaniu propagandy okresu powojennego. Jednak na przekór przekłamywaniu historii, uproszczeniom i fałszywym ocenom w świadomości Polaków przez lata kształtował się idealizowany często obraz dwudziestolecia, na który duży wpływ miały jednostkowe biografie nie tylko ludzi znanych, ale też osób, które z powodzeniem można nazwać zbiorowością z drugiego planu. Spadek po II Rzeczpospolitej, to właśnie pamięć o takich ludziach, którzy wywarli wpływ na obraz tamtych lat, ale też pamięć o pokoleniu 10 biografie godne pamięci wychowanym już w wolnej Polsce, ukształtowanym przez ówczesną edukację. Bo najważniejszym dorobkiem II Rzeczpospolitej byli ci, którzy doskonale rozumieli, co kryje się pod pojęciem „niepodległość”, a rozumiejąc, gotowi byli jej bronić w każdy możliwy sposób. Można więc stwierdzić, że to właśnie ludzie stanowili największe dziedzictwo II RP. Trudno się więc dziwić, że dorobek dwudziestolecia jest wciąż przedmiotem ożywionych dyskusji nie tylko w środowisku naukowym, dyskusji tym bardziej istotnych, że pokolenie II RP już odeszło, więc nasza wiedza o tym okresie czerpana z przekazów rodzinnych straciła swoje źródło. Nie słabnie jednak potrzeba jej poszerzania, choć ocena tego okresu i uczestników tamtych wydarzeń wywołuje zapewne mniejsze emocje. Była międzywojenna Polska spadkobierczynią czasów zaborów, była okresem utrwalania starych wartości i budowania nowych. Te 20 lat wywarło istotny wpływ na historię Polski i Polaków, bo gdy badacze analizują historię II RP w kontekście jej dorobku i oddziaływania na przyszłość narodu, to często dochodzą do wniosku, że trzeba przede wszystkim docenić postawę ówczesnego społeczeństwa. Można je porównać do pasa transmisyjnego, który przenosił określone wartości i postawy. W tym kontekście cenne może okazać się spojrzenie na wybrane biografie ludzi, których życie przypadło na koniec wieku XIX i początek XX, a dokonania wywarły wpływ na szeroko rozumianą historię. Takie biografie godne są przypomnienia, zachowania w pamięci pokoleń. Biografia, słowo rodem ze starożytnej greki, oznacza opisanie życia autentycznej postaci. Gatunek funkcjonuje od antyku i wciąż cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem, bo – szczególnie w przypadku biografii postaci historycznych – jest to doskonała metoda pokazania ludzkiego wymiaru historii. Spojrzenie właśnie przez pryzmat osoby kilka słów wprowadzenia 11 na wydarzenia historyczne pozwala je lepiej zrozumieć, odejść od akademickiego wykładu na rzecz personalizacji tego, co w historii ważne. Rolę jednostkowych biografii dostrzegano zawsze, widziano w nich materiał do budowania wzorców i kreowania postaw współczesnych i przyszłych pokoleń. Wykorzystywano do konstruowania ideału wychowawczego, który rozumiano jako model osobowości o ściśle określonych poglądach i postawach. Nie był to jednak model sztywny, zamknięty w surowych ramach. Jak podkreślał Stanisław Łempicki, „ideał wychowawczy wiecznie się staje, jest wiecznie dziejący i stający się, jak samo życie ludzi, narodów, państw”1 . Tak żywe były biografie, w których szukano wskazówek dla współczesnych, w skarbcu pamiątek – co poetycko ujął Władysław Bełza – szukano „nadziei i tarczy”2. Szczególnie ważne było dostarczanie takich wzorców młodzieży, „podtrzymywanie pamięci społecznej w młodych pokoleniach”3, wspieranie wychowania patriotycznego i obywatelskiego. Bohaterowie czasów niedawno minionych utrwalani w świadomości zbiorowej wpisywali się w pamięć historyczną i wywierali wpływ na postawy młodych ludzi, a przyznać trzeba, że w latach 1918−1939 spraw ważnych i osób w nie zaangażowanych, o których trzeba pamiętać, nie brakowało. Należy jednak przyznać, że w II RP przywoływano też sylwetki ludzi z okresu wcześniejszego, w historii Polski królewskiej i Polski czasów zaborów, szukano wzorców, które można byłoby wykorzystać do kształtowania postaw społeczeństwa odrodzonej Rzeczypospolitej. Poniższy wybór biografii ma charakter subiektywny. Prezentowane tu życiorysy ukazują postawy ludzi żyjących w różnych czasach, 1 S. Łempicki, Polski ideał wychowawczy, Lwów–Warszawa 1937, s. 6. 2 W. Bełza, Dawni królowie tej ziemi, Lwów 1897, b.p. 3 M. Golka, Pamięć społeczna i jej implanty, Warszawa 2009, s. 70. 12 biografie godne pamięci wywodzących się z różnych środowisk, osób o różnych poglądach, ale połączonych jedną wspólną ideą, jaką była służba Polsce − zaangażowanie w walkę o wolną ojczyznę w okresie poprzedzającym odrodzenie kraju, działania na rzecz wolności, dążenie do wyznaczenia Polsce należnego jej miejsca na mapie Europy i świata w obszarze gospodarki, nauki, kultury. Jest oczywiste, że wykaz nazwisk każdy mógłby uzupełnić własnymi typowaniami, dodać do tego spisu zapewne wiele innych. I taki właśnie był zamysł autorki – zainteresować i zainspirować do poszukiwania innych postaci, o których należy przypominać. Jest jeszcze jeden cel – ukazać rangę jednostkowych działań, rolę poszczególnych osób w budowaniu wspólnego dzieła, jakim była Polska, z jednoczesnym podkreśleniem, że tylko zespolenie takich inicjatyw daje wymierne korzyści. W czasach, gdy tak bardzo poszukuje się autorytetów, gdy wartości zdają się tracić na znaczeniu, ukazanie spersonalizowanych wzorców wydaje się być potrzebne i kształcące. Prezentowane sylwetki należały do różnych środowisk i zostały tu zestawione w sposób przemyślany i celowy. Pierwsza grupa to żołnierze zaangażowani bezpośrednio w walkę o niepodległą Polskę. Są spadkobiercami naszego narodowego mitu rycerza i obrońcy ojczyzny, tak mocno wpisanego w społeczną świadomość przez Henryka Sienkiewicza. Ten wzór rycerza w XIX wieku został zrealizowany w osobach powstańców listopadowych i styczniowych, a w okresie Wielkiej Wojny urzeczywistnił się w Legionach. To właśnie legioniści byli symbolem walki, otaczano ich szczególnym szacunkiem. W odrodzonej Polsce stali się wzorem dla kolejnych pokoleń4 . 4 Szerzej kult legionistów i ich komendanta został omówiony w: J. Załęczny, Tradycje patriotyczne elementem kształtowania zbiorowej świadomości historycznej w II Rzeczypospolitej, Warszawa 2017, s. 256–342. kilka słów wprowadzenia 13 Na świadomość społeczeństwa polskiego w każdym czasie ogromny wpływ mieli duchowni. W okresie niewoli Kościół był ostoją polskości, a wiara często jej wyznacznikiem. Wśród omawianych postaci nie może więc zabraknąć księży, zarówno dostojników kościelnych, jak arcybiskup Józef Teodorowicz, czy kapelanów idących z posługą do żołnierzy (Władysław Bandurski). Wyodrębnioną grupę stanowią społecznicy, którzy w różny sposób zaistnieli w świadomości społeczeństwa poprzez realizację misji na rzecz niepodległości i odrodzenia kraju. Angażowali się też w działalność patriotyczną, szerzyli oświatę, nieśli pomoc potrzebującym. W podobny sposób działali też artyści, którzy upatrywali w słowie czy obrazie sposobu na dotarcie do szerokiego grona odbiorców, na propagowanie określonych idei, szerzenie patriotyzmu, kreowanie postaw. Zabiegali o to ludzie nauki, starając się upowszechniać wiedzę o dokonaniach Polaków, ukazywać ich dorobek i talent. Działali w różnym czasie, szczególnie w okresie, gdy Polski nie było na mapie, w wielu częściach świata przypominali jej osiągniecia. W okresie międzywojennym stali się wzorem działań na rzecz budowania wizerunku polskiej nauki. Wreszcie nie mogło tu zabraknąć kobiet, które w różny sposób angażowały się w życie społeczeństwa II RP. Kobiety były w gronie walczących, wśród społeczników i ludzi nauki. Kreowały wzorzec osoby łączącej oddanie rodzinie i ojczyźnie, wpisywały się w ideał kobiety-Polki zawsze gotowej do służby. Bez nich nie byłoby możliwe wychowanie kolejnych pokoleń w duchu patriotyzmu i oddania ojczyźnie. Poszczególne biografie były wcześniej prezentowane przez autorkę niniejszego opracowania podczas konferencji naukowych i audycji radiowych, publikowane w tematycznych monografiach oraz na łamach czasopism krajowych i zagranicznych. Zebrane tu w jedną całość nabierają innego charakteru, w pełniejszy sposób przemawiają i nauczają (a nie pouczają) swoim przykładem. Dla dzisiejszych Polaków są już elementami przeszłości. Dobrze, jeśli zostaną zachowane w świadomości historycznej, bo z tych „duchowych szczątków przechowywanych w skarbnicy pamięci, czyli w dziejach pamięci zbiorowej”5 tworzy się materię wyobraźni, która w skodyfikowanej formie jest rozpowszechniana i przekazywana następnym pokoleniom.
Jolanta Załęczny – autorka książki
Zdarzenie: Publikacja „Ameryka, Wyspa Zaręczynowa i wilki na straży, czyli pozdrowienia z Orzysza”.
Współpraca: Muzeum Wojska, Wojskowości i Ziemi Orzyskiej
Rola Fundacji Orkana: Konsultacje artystyczne, redakcja, korekta językowa, wybór i obróbka zdjęć, fotoskład oraz przygotowania publikacji do druku.
O publikacji: W związku z przypadającą w 2020 roku 295 rocznicą nadania praw miejskich Orzyszowi prezentujemy Państwu album z wyborem kart pocztowych i starych fotografii z kolekcji Muzeum Wojska, Wojskowości i Ziemi Orzyskiej w Orzyszu. Wśród 295 widokówek wybranych ze zbioru prawie 1000 pocztówek dominują te z wizerunkiem starego miasta – rynku oraz jednostki wojskowej – co nie powinno dziwić, wszakże miejscowość od końca XIX stulecia kojarzyła się z jednym z największych w tej części Europy „placem ćwiczeń”. Nie znaczy to wcale, że wydawnictwo jest monotematyczne i nudne. Dzięki niniejszemu zbiorowi śledzimy historyczne zmiany, które ukształtowały wygląd i zarys miasta, zniszczonego pod koniec II wojny światowej oraz wkroczeniem do niego Armii Czerwonej w styczniu 1945 roku. Z kamienic na rynku pozostały zgliszcza. Widokówki pokazują, co zostało bezpowrotnie stracone. Zapraszamy do wycieczki starymi, brukowanymi ulicami miasta, zajrzyjmy do wystaw sklepowych, popatrzmy na defiladę wojskową. W wyobraźni możemy pomalować stroje pań, budynki, kwiaty na dowolne kolory. Mamy nadzieję, że poniższa publikacja przybliży mieszkańcom i turystom historię i widoki Orzysza na przestrzeni dekad, a jej lektura stanie się sentymentalnym spacerem po naszym pięknym mieście. Niniejsze wydawnictwo to także owoc regionalnej świadomości kulturowej lokalnych władz samorządowych. Cieszymy się, że przychylność Burmistrza Orzysza Zbigniewa Włodkowskiego oraz Radnych Rady Miejskiej w Orzyszu pozwoliły poszerzyć nasze zbiory muzealne o unikalny zbiór pocztówek, którymi teraz możemy się z Państwem podzielić. To kapitalne i oryginalne źródła do dziejów naszego miasta! Niniejsza publikacja byłaby uboższa merytorycznie, gdyby nie bezinteresowna pomoc Kathariny Bartkowski, Jana Sekty i Arkadiusza Rożnowskiego, za którą serdecznie
dziękujemy.
Orzyskie pocztówki pozdrawiają odbiorcę widokami miasta, malowniczymi, jeziorowymi zakątkami, scenkami rodzajowymi. Pokazują urodę orzyskiej ziemi, reprezentacyjne budynki miejskie, nie zapominając przy tym o wojskowym pierwiastku determinującym rozwój miejscowości. Stanowią one często jedyne źródło dokumentujące wygląd Orzysza sprzed 1945 roku. Dzięki popularności, jaką cieszyły się widokówki i wysyłanie pozdrowień oraz pasji kolekcjonerskiej, możemy zaobserwować zmiany zachodzące w przestrzeni miejskiej. Dostrzec i docenić można również kunszt retuszerów, którzy potrafili w precyzyjny sposób dodać lub usunąć elementy miejskiej architektury czy postacie. Początkowo obrazki zajmowały niewielką część pocztówkowego kartonika, z biegiem czasu „rozpływając” się na całą powierzchnię awersu, by w końcu ustąpić miejsca fotografiom dokumentującym życie miasta.
Muzeum Wojska, Wojskowości i Ziemi Orzyskiej
Zdarzenie: Publikacja „Cytadela Warszawska w 1920 roku”
Współpraca: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum X Pawilony Cytadeli Warszawskiej, Galeria Brama Bielańska, Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego, Miasto Stołeczne Warszawa
Rola Fundacji Orkana: Konsultacje artystyczne, redakcja, korekta językowa, wybór i obróbka zdjęć, fotoskład.
O publikacji: Bitwa Warszawska 1920 roku rozegrała się na przedpolach Warszawy, ale stolica odegrała w niej istotną rolę. Ważnym miejscem była też Cytadela Warszawska. Tu przechodzili szkolenie młodzi ludzie zgłaszający się do Armii Ochotniczej, tu przetrzymywano aresztowanych za szpiegostwo oraz jeńców wojennych. Na terenie Cytadeli funkcjonowała też Centralna Stacja Radiotelegraficzna „WAR”. Te zagadnienia wpisane w historię miejsca zostały przedstawione na łamach prezentowanej publikacji. To książka cenne, bo uzupełnia historię Cytadeli, pozwala też spojrzeć na to miejsce w szerszym kontekście. Być może zaprezentowane teksty zostaną wykorzystane przez przewodników po Warszawie oraz nauczycieli, co pozwoli wzbogacić edukację regionalną o nowe treści dotyczące wojny 1920 roku.
Muzeum Niepodległości
O konferencji i projekcie, w ramach którego została wydana publikacja: Konferencja naukowa „Cytadela Warszawska w wojnie 1920 roku” zaplanowana była przez Muzeum Niepodległości w Warszawie w ramach projektu „Sto lat temu, bolszewicy u wrót Warszawy”, projektu, który współfinansował Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego oraz Miasto Stołeczne Warszawa. Nadszedł czas pandemii. Koronawirus wywrócił naszą rzeczywistość do góry nogami. Wszyscy zostaliśmy zamknięci w swoich domach, rozpoczęliśmy pracę zdalną. Nie oznacza to jednak, że muzeum spowolniło i ograniczyło swoją aktywność, bowiem wykorzystało ten czas na działalność naukową. Projekt został przeniesiony do sieci i konferencja mogła odbyć się online. Efektem jest publikacja pokonferencyjna, którą Państwu prezentujemy, wydana w związku z 100. rocznicą Bitwy Warszawskiej 1920 roku. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Polska odziedziczyła po zaborcach: rosyjskim i niemieckim, potężną twierdzę w niemal samym centrum stolicy – Cytadelę Warszawską – otoczoną pierścieniem fortów. W roku 1920 Cytadela ponownie nabrała dużego znaczenia. Z jednej strony stała się ważnym elementem obronnym w trójkącie Modlin – Zegrze – Warszawa, na styku 5. i 1. Armii (Frontu Północnego), z drugiej–była miejscem formowania nowych, rezerwowych oddziałów (Armia Ochotnicza). Nową rolę Cytadeli wyznaczyły władze wojskowe wraz z napływem jeńców wojennych oraz dezerterów z polskiej armii. 10 sierpnia 1920 roku utworzono Obóz Gubernatorstwa miasta Warszawy oraz Oddział Segregacji i Transportu, Oddział Lekko Rannych i Chorych, Rozbitków oraz Aresztantów i Dezerterów. Wspomniane oddziały ulokowano w największym budynku w bloku nr 63 Cytadeli Warszawskiej. 8 Niebagatelną rolę w wojnie odegrała także stacja radiotelegraficzna o sygnale rozpoznawczym WAR, zlokalizowana w działobitni pomiędzy III i IV Bastionem Cytadeli Warszawskiej. W tym miejscu w okresie 1915-1918 Niemcy wystawili dwa maszty o wysokości około 70 metrów, pomiędzy którymi rozpięli antenę, a w kazamatach działobitni umieścili nadajnik iskrowy firmy Telefunken o mocy 4 kW. Stacja przechwytywała sygnał z ogromnej odległości, a dzięki polskim kryptologom odczytywano depesze dowództwa armii bolszewickiej. W opinii wielu historyków polski radiowywiad, ulokowany na Cytadeli, przyczynił się walnie do zwycięstwa w Bitwie Warszawskiej. Celem konferencji było uzyskanie odpowiedzi na pytania o rolę Cytadeli w wojnie 1920 roku, poprzez pokazanie jej rozlicznych zadań i pełnionych funkcji. Niniejsza publikacja przedstawia referaty związane z tematyką wojny polsko- -bolszewickiej i roli Cytadeli w wojnie 1920 roku. Wśród nich znalazł się tekst wystąpienia profesora Janusza Szczepańskiego, autora wielu książek i artykułów poświęconych dziejom wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. Janusz Szczepański przedstawił podczas konferencji rys historyczny działań militarnych na obszarze Mazowsza przed bitwą decydującą o dalszym istnieniu odrodzonego Państwa Polskiego. Nie mogło zabraknąć historii Muzeum X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej. Dr Tadeusz Skoczek w swoim artykule „X Pawilon przed rokiem 1920. Galeria więźniów” przybliża dzieje tego obiektu, jednego z najważniejszych miejsc martyrologii polskiej z epoki zaborów oraz zwraca uwagę na postacie związane z polską historią, byłych więźniów warszawskiej twierdzy. Jan Engelgard, w tekście „Cytadela Warszawska w systemie obrony lewego brzegu Wisły podczas wojny polsko-bolszewickiej”, przedstawia plan obrony Przedmościa Warszawskiego, gdzie Cytadela była jednym z elementów systemu obrony Warszawy, pełniła funkcję centrum logistycznego i koszarowego, a nie obiektu czysto obronnego. 9 Artykuł Jarosława Jaskólskiego „Więźniowie Aresztu X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej 1918-1921” przybliża rolę tytułowego obiektu w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości. Przedstawia sylwetki wybranych więźniów, powody ich aresztowania zawarte w dokumentach zgromadzonych w Centralnym Archiwum Wojskowym, takich jak protokoły przesłuchań czy karty aresztowanych. W artykule „Obóz Koncentracyjny Warszawa – Cytadela” Michał Cieślak próbuje przybliżyć czytelnikowi krótki epizod, jakim było w dziejach X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej funkcjonowanie Obozu Koncentracyjnego Gubernatorstwa Miasta Warszawy. Czas istnienia placówki przypadł na okres wojny polsko-bolszewickiej i losy obozu ściśle związane są z jej postępami. „Cytadela Warszawska w zapiskach uczestników wojny 1920 roku”, to artykuł dr hab. Jolanty Załęczny, poddającej analizie pamiętniki-zapiski uczestników wojny polsko-bolszewickiej, którzy zgłaszając się do Armii Ochotniczej, przeszli przez koszary zlokalizowane w twierdzy. Bardzo często losy więźniów X Pawilonu splatały się ze sobą. Takim okresem była wojna polsko-bolszewicka w 1920 roku, w której po różnych stronach brali udział byli więźniowie Cytadeli. Wśród uczestników wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku znaleźli się, poza Józefem Piłsudskim, m. in. Medard Downarowicz i Antoni Wołowski. O tym wątku pisze dr Beata Michalec w artykule „Więźniowie X Pawilonu w wojnie 1920 roku”. Paweł Bezak w artykule „Kreski, kropki, cyfry i… Pismo Święte” zwraca uwagę na rolę, jaką Cytadela Warszawska odegrała w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920. Na szczególną uwagę zasługuje jeden ze zlokalizowanych na jej terenie obiektów, poniemiecka radiostacja, wykorzystywana wówczas w pracy wywiadu radiowego, zarówno do przechwytywania wrogiej korespondencji, jak i do zakłócania pracy stacji bolszewickich. 10 W artykule „Bitwa Warszawska 1920 – Szlakiem Cudu nad Wisłą po Warszawie” Radosław Potrac zachęca do spaceru śladami Bitwy Warszawskiej. Artykuł może zainspirować i nakłonić do bardziej szczegółowego poznawania wydarzeń z sierpnia 1920 roku. Warszawa, miasto niezwyciężone, pełne jest nadal śladów związanych z kulminacją konfliktu i jego punktem zwrotnym, czyli właśnie Bitwą Warszawską. Dr Marta Milewska w bardzo ciekawy sposób dokonuje analizy w swoim artykule „Najazd bolszewicki i Cytadela Warszawska w 1920 roku w podręcznikach do historii dla szkół podstawowych” dokonuje analizy wybranych podręczników przeznaczonych do nauczania historii w szkole podstawowej pod kątem zawartości informacji dotyczących najazdu bolszewickiego oraz wątku warszawskiej twierdzy. Swoją obecność w warszawskiej i mazowieckiej przestrzeni publicznej Muzeum Niepodległości w Warszawie rozumie, jako działania na rzecz upowszechniania wiedzy i popularyzację badań naukowych dotyczących przeszłości i jej wpływu na teraźniejszość i przyszłość. Rocznice historyczne zobowiązują do podejmowania takich inicjatyw. I tak też jest w tym przypadku. Publikacja, którą oddajemy w Państwa ręce w roku 100. rocznicy Bitwy Warszawskiej 1920 roku przypomina historię i uświadamia współczesnym rangę tamtych wydarzeń. Mamy nadzieję, że zamieszczone w niej artykuły będą służyły w codziennej pracy nauczycieli historii, skorzystają z nich naukowcy, studenci, mieszkańcy Warszawy i Mazowsza, a także przewodnicy turystyki miejskiej.
Magdalena Roguska – Wiceprzewodnicząca Rady m.st. Warszawy
Zdarzenie: Publikacja „Bitwa Warszawska 1920 w relacjach i wspomnieniach”
Współpraca: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum X Pawilony Cytadeli Warszawskiej, Galeria Brama Bielańska, Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego, Miasto Stołeczne Warszawa
Rola Fundacji Orkana: Konsultacje artystyczne, redakcja, korekta językowa, wybór i obróbka zdjęć, fotoskład.
O publikacji: Bitwa Warszawska 1920 roku była i jest wciąż przedmiotem badań historyków. Autorzy tekstów zwrócili uwagę na różne aspekty tego wydarzenia, wykorzystując pamiętniki, reportaże, artykuły w prasie. Na wydarzenia 1920 roku spojrzeli przez pryzmat ocen dowódców wojskowych, żołnierzy, zwykłych mieszkańców. Przedmiotem analizy są zarówno literackie czy dziennikarskie zapiski, jak i osobiste notatki. Bogaty materiał do analizy dostarczyła prasa z roku 1920. Z punktu widzenia historycznego odbioru wydarzeń sprzed 100 lat ważny jest też sposób pisania o nich, także w celu dotarcia do najmłodszego czytelnika. Różnorodna tematyka publikacji być może zachęci do dyskusji na temat miejsca Bitwy Warszawskiej w świadomości społeczeństwa polskiego.
Muzeum Niepodległości
O projekcie, w ramach którego została wydana publikacja: Muzeum Niepodległości w Warszawie, w ramach projektu „Sto lat temu, bolszewicy u wrót Warszawy”, zorganizowało 9 września 2020 roku drugą konferencję naukową. Tym razem motywem przewodnim była „Bitwa Warszawska w relacjach i wspomnieniach”. W konferencji wzięli udział przedstawiciele środowiska akademickiego z Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Szczecińskiego, Akademii Finansów i Biznesu Vistula w Warszawie, Filia: Akademia im. A. Gieysztora w Pułtusku oraz muzealnicy z Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, a także z Izby Pamięci i Tradycji Rybackich w Serocku. Bitwa Warszawska 1920 roku była i jest wciąż przedmiotem badań historyków, którzy zwracają uwagę na różne aspekty tego wydarzenia. W roku obchodów 100. rocznicy pojawiło się wiele propozycji poszerzenia spektrum badań. Muzeum Niepodległości wyszło z ofertą przenalizowania tego, co działo się w roku 1920 z punktu widzenia osób, które pozostawiły po sobie zapiski, dzienniki, wspomnienia. Uczestnicy konferencji sięgnęli do bibliotek, archiwów oraz prywatnych szuflad i wykorzystali różne relacje uczestników i obserwatorów tamtych wydarzeń. Równie ważnym źródłem, z punktu widzenia pomysłodawców konferencji, była ówczesna prasa, na łamach której zamieszczano relacje, komentarze i oceny. Choć konferencja odbyła się online, ze względów ograniczeń, jakie zapanowały w naszej rzeczywistości, to jednak wysiłkiem zespołu redakcyjnego oddajemy do rąk czytelników drugą publikację w ramach realizowanego projektu badawczego. Niniejsza publikacja przedstawia artykuły zacnego grona uczestników konferencji. I tak prof. Janusz Szczepański w swoim artykule „Wkład Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego i jego generałów w zwycięstwo w Bitwie Warszawskiej w świetle opinii ówczesnych polskich polityków” nawiązuje do wielkiej dyskusji, jaka rozgorzała wokół zasług Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego w zwycięskiej Bitwie Warszawskiej 1920 roku zaraz po odparciu bolszewickiego najazdu. Autor celowo zamieszcza w swoim artykule opinię samego Naczelnika Państwa – Józefa Piłsudskiego na temat roli niektórych generałów w rozbiciu wojsk Tuchaczewskiego w bitwie nad Wisłą. Prof. Maria Jolanta Olszewska w zaprezentowanym artykule „Cud Wisły, czyli Adama Grzymały-Siedleckiego relacja z wojny polsko-bolszewickiej na tle literatury Bitwa Warszawska 1920 w relacjach i wspomnieniach 8 tego czasu” zwraca uwagę na gorąco pisane relacje Adama Grzymały-Siedleckiego korespondenta wojennego, który opis dokumentalny przekształcił w tekst o charakterze mitotwórczym. W „Cudzie Wisły” zbudował mit heroiczny czynu narodowego. W artykule „Bitwa Warszawska w literaturze dla dzieci (rekonesans)” autorka dr hab. Ewa Tierling-Śledż odpowiada na pytania: Jak opowiadać dzieciom historię? Czy opowieść o Bitwie Warszawskiej adresowana dla najmłodszych jest u progu XXI wieku potrzebna? W jakim modelu patriotyzmu można sytuować te narracje? Czy jest to pedagogika budowania tożsamości narodowej oraz formowania postaw patriotycznych czy jedynie instrumentalne traktowanie historii? Pomysłodawczyni konferencji dr hab. Jolanta Załęczny w swoim artykule „Kobieta wobec tragizmu wojny 1920 – Izabella Lutosławska, Bolszewicy w polskim dworze”, przypomina postać Izabeli Lutosławskiej, która pozostawiła po sobie opis pobytu bolszewików w dworze w Drozdowie. Izabella Lutosławska pokazała odwagę kobiet broniących rodowego majątku i rodzinnych pamiątek. „Najazd bolszewicki we wspomnieniach mieszkańców Mazowsza Północnego” artykuł autorstwa dr Marty Milewskiej przedstawia analizę na podstawie relacji, wspomnień i pamiętników postawy poszczególnych warstw społecznych Mazowsza podczas najazdu bolszewickiego. Dr Joanna Lusek w rozdziale „Za Polskę, za Śląsk… Udział 1. Pułku Strzelców Bytomskich/ 167. pułku piechoty w wojnie 1920 roku i Bitwie Warszawskiej w świetle zachowanych relacji” przedstawia relacje i przykłady korespondencji dokumentującej przeżycia żołnierzy 1. Pułku Strzelców Bytomskich/ 167. pp podczas walk na froncie wschodnim, ze szczególnym uwzględnieniem walk pod Rybczanami, Filipowem, a następnie na przedmieściach Warszawy. Nie mogło zabraknąć w publikacji pracy dr. Mirosława Pakuły pt. „Walki o Nieporęt i Wólkę Radzymińską 14-15 sierpnia 1920 r. w relacjach uczestników”. Liczne i barwne wspomnienia żołnierzy potwierdzają, że był to krytyczny moment walk na tamtym terenie. Relacje uczestników walk dają rzetelny obraz tych zmagań, ich wspomnienia rzucają nowe światło na działania batalionu i okoliczności śmierci jego dowódcy por. Stefana Pogonowskiego. Kolejny uczestnik konferencji Michał Filip Świdwa, w artykule „Wojna 1920 roku z perspektywy młodzieży w polskim mundurze” przedstawia wspomnienia harcerzy i młodych ochotników biorących udział w walkach o Warszawę, m.in. w okolicach Rembertowa, którzy ukazują wojnę z odmiennej perspektywy. Zastępca dyrektora ds. programowych Muzeum Niepodległości dr Beata Michalec, jako radna m.st. Warszawy nie mogła nie podjąć się opracowania artykułu pt. „Rada Obrony Stolicy w doniesieniach urzędowych i prasowych”. Radni Warszawy, widząc strach i niepokój, który zapanował wśród mieszkańców miasta, postanowili – przy wsparciu władz cywilnych i wojskowych – powołać do życia Radę Obrony Stolicy. Artykuł oparty jest przede wszystkim na informacjach z Dziennika Urzędowego m.st. Warszawy, gazety „Kuriera Warszawskiego” oraz uzupełniony publikacjami dotyczącymi poruszanej tematyki. 9 Magdalena Roguska, Wstęp Ewelina Pilawa-Soroka – pracownik Działu Historii i Badań Naukowych, dokonała wyboru i opracowała relacje z frontu wojny polsko-bolszewickiej na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”, który niemal w każdym cotygodniowym wydaniu zamieszczał na temat wojny polsko-bolszewickiej artykuły i dramatyczne reportaże ilustrowane zdjęciami z frontu, ukazującymi heroiczne zmagania polskich żołnierzy z wrogiem i mobilizację naszego społeczeństwa w obronie świeżo odzyskanej niepodległości. Zachęcamy Państwa do przeanalizowania materiałów i wyników badań, które były prezentowane podczas konferencji. Na koniec, w imieniu organizatora oraz własnym pragnę podziękować Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa Mazowieckiego oraz Urzędowi m.st. Warszawy za wsparcie przedsięwzięcia, dzięki tym instytucjom samorządowym publikacja pokonferencyjna pozostanie na zawsze z czytelnikami.
Magdalena Roguska – Wiceprzewodnicząca Rady m.st. Warszawy
Zdarzenie: Publikacja „Twórcy Państwowości Polskiej”
Współpraca: Fundacja Dialogu Kultur i Religii, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum X Pawilony Cytadeli Warszawskiej, Galeria Brama Bielańska
Rola Fundacji Orkana: Konsultacje artystyczne, redakcja, korekta językowa, wybór i obróbka zdjęć, fotoskład oraz przygotowania publikacji do druku.
O publikacji: Obszerna publikacja „Twórcy Państwowości Polskiej. Daszyński, Dmowski, Korfanty, Paderewski, Piłsudski, Witos”, pod redakcją dr. Tadeusza Skoczka, została zrealizowana w ramach projektu badawczego „Pokolenia Polski Niepodległej” (W/UMWM-UU/UM/KP/2410/2020). Najnowsza pozycja w ofercie Wydawnictwa Naukowego Muzeum Niepodległości zawiera nader obszerne artykuły biograficzne, poświęcone tytułowym mężom stanu, którzy walnie przyczynili się do odrodzenia – po przeszło wieku panowania zaborców – niepodległej Rzeczypospolitej. Wspomniane tu biografie, zostały pieczołowicie przygotowane przez znanych historyków: profesora Michała Śliwę, profesora Wiesława Jana Wysockiego, profesora Mariana Marka Drozdowskiego, dr. hab. Grzegorza Bębnika, dr. Janusza Gmitruka i Jana Engelgarda. Ich dopełnieniem są barwne reprodukcje obrazów autorstwa Magdaleny Latosiewicz, zgromadzone w zbiorach Muzeum Niepodległości w Warszawie.
Muzeum Niepodległości
Informacja o prowadzonej działalności gospodarczej według wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego
Na dzień 31.12.2020 r. Fundacja prowadziła głównie działalność gospodarczą w zakresie:
– Wydawanie książek – PKD 58.11.Z,
– Pozostała działalność wydawnicza – PKD 58.19.Z,
Dochody z działalności gospodarczej Fundacja przeznacza na realizację celów statutowych określonych w § 6 Statutu.
Odpisy uchwał Zarządu Fundacji
Uchwała zarządu 3/2020
Uchwała zarządu 1/2021
Uchwała zarządu 2/2021
Powyższe odpisy zostały dołączone do sprawozdania Fundacji
Informacja o wysokości uzyskanych przychodów na dzień 31.12.2020 r.
W 2020 roku Fundacja uzyskała przychody w kwocie 193.115,00 zł, w tym:
– z darowizn 0,00 zł
– środków pochodzących ze źródeł publicznych, w tym z budżetu państwa i gminy 18.000,00 zł
– z odpłatnych świadczeń w ramach celów statutowych 0,00 zł
– z działalności gospodarczej przeznaczonej w całości na działalność statutową 157.115,00 zł
– inne przychody 0,00 zł
Informacja o poniesionych kosztach na dzień 31.12.2020 r.
W 2020 r. Fundacja poniosła koszty statutowe o łącznej wysokości 171.518,32 zł w tym:
– na realizację celów statutowych w wysokości 151.118,32 zł
– na administrację w wysokości 2.400,00 zł
– pozostałe koszty 18.000,00 zł
Dane o:
1) liczbie osób zatrudnionych w fundacji z podziałem według zajmowanych stanowisk i z wyodrębnieniem osób zatrudnionych wyłącznie w działalności gospodarczej:
– Fundacja nie zatrudniała w 2020 roku osób na podstawie umów o pracę. Zawierano wyłącznie umowy o dzieło.
2) łącznej kwocie wynagrodzeń wypłaconych przez fundacje z podziałem na wynagrodzenia, nagrody, premie i inne świadczenia, z wyodrębnieniem całości tych wynagrodzeń osób zatrudnionych wyłącznie w działalności gospodarczej:
– Fundacja nie zatrudniała w 2020 roku osób na podstawie umów o pracę
3) wysokości rocznego lub przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego łącznie członkom zarządu i innych organów fundacji oraz osobom kierującym wyłącznie działalnością gospodarczą z podziałem na wynagrodzenia, nagrody, premie i inne świadczenia:
– Fundacja nie zatrudniała w 2020 roku osób na podstawie umów o prace
4) wydatkach na wynagrodzenia z umów zlecenia i umów o dzieło:
– umowa o dzieło – 13 umów na łączną kwotę 140.810,00 zł
5) udzielonych przez fundacje pożyczkach pieniężnych, z podziałem według ich wysokości, ze wskazaniem pożyczkobiorców i warunków przyznania pożyczek oraz z podaniem podstawy statutowej udzielania takich pożyczek:
– Fundacja nie udzielała pożyczek
6) kwotach ulokowanych na rachunkach bankowych ze wskazaniem banku:
– nie wystąpiły
7) wartości nabytych obligacji oraz wielkości objętych udziałów lub nabytych akcji w spółkach prawa handlowego ze wskazaniem tych spółek:
– nie wystąpiły
8) nabytych nieruchomościach, ich przeznaczeniu oraz wysokości kwot wydatkowanych na to nabycie:
– nie wystąpiły
9) nabytych pozostałych środkach trwałych,
– nie wystąpiły
10) wartości aktywów i zobowiązań Fundacji ujętych we właściwych sprawozdaniach
finansowych sporządzanych dla celów statystycznych:
– wartość aktywów na dzień 31.12.2020 r.: 66.893,54 zł
– zobowiązania Fundacji na dzień 31.12.2020 r.: 56.935,74 zł
Na dzień 31.12.2020 r. Fundacja ma podpisaną umowę na prowadzenie rachunku bankowego z mBank S.A. Bankowość Detaliczna z siedzibą w Warszawie ze stanem salda na koncie nr 16 1140 2004 0000 3702 7513 5964 w wysokości 24.253,54 zł
Dane o działalności zleconej fundacji przez podmioty państwowe i samorządowe (usługi, państwowe zadania zlecone i zamówienia publiczne) oraz o wyniku finansowym tej Działalności:
– nie wystąpiły
Informacja o rozliczeniach fundacji z
tytułu ciążących zobowiązań podatkowych,
a także informację w sprawie składanych deklaracji podatkowych:
– Fundacja złoży deklarację Cit-8 za 2020 r. do dnia 31.03.2021 r.
– Fundacja złożyła deklarację PIT-4R za 2020 r. do dnia 31.01.2021 r.
W okresie sprawozdawczym nie było przeprowadzanych kontroli w fundacji.
Warszawa dnia 29.03.2021 r.