Dane rejestracyjne
Fundacja im. Władysława Orkana z siedzibą w Warszawie,
adres: ul. Syrokomli 15/19 lok. 160, 03-335 Warszawa
adres elektroniczny: biuro@fundacjaorkana.pl
Fundacja została wpisana w dniu 7 kwietnia 2014 r. do Krajowego Rejestru Sądowego
pod numerem 0000504764.
Numer statystyczny REGON Fundacji: 147181565
Numer identyfikacji podatkowej NIP: 5242768227
Fundacja prowadziła działalność gospodarczą w zakresie określonym w KRS według wpisu do rejestru przedsiębiorców
Fundacja nie posiada statusu Organizacji Pożytku Publicznego (OPP)
Zarząd:
Natalia Roszkowska – Założyciel i Prezes
Cele statutowe Fundacji
- Upowszechnianie wiedzy o życiu, działalności i
twórczości Władysława Orkana − twórcy regionalizmu polskiego − oraz
upowszechnianie osiągnięć artystycznych
i cywilizacyjnych polskiej prowincji; - Upowszechnienie rodzimych tradycji związanych z
dziedzictwem kulturowym
i ochroną twórczości artystycznej; - Kreowanie warunków do dokształcania ustawicznego
utalentowanej artystycznie
i zdolnej naukowo młodzieży z rodzin będących w trudnej sytuacji życiowej; - Chronienie narodowej spuścizny literackiej i teatralnej, muzycznej, audiowizualnej, szczególnie regionalnej;
- Stwarzanie warunków do rozwoju czytelnictwa, upowszechnianie i promocja czytelnictwa, szczególnie na wsi i w małych miasteczkach;
- Wspieranie rozwoju wydawnictw, wartościowej literatury, ochrony księgozbiorów, muzealnictwa oraz wszelkich form rozwoju intelektualnego mieszkańców małych ośrodków;
- Kształtowanie postaw społecznych w zakresie
edukacji kulturalnej, medialnej
i ekologicznej; - Inicjowanie akcji na rzecz mediacji społecznych, praw konsumentów i wolontariatu;
- Aktywizacja społeczna osób starszych i niepełnosprawnych;
- Przeciwdziałanie
wykluczeniu, w tym cyfrowemu, osób mieszkających na wsi
i w małych miasteczkach (przede wszystkim dzieci i młodzieży oraz osób starszych); - Propagowanie tradycyjnych wyrobów i produktów regionalnych;
- Korzystanie z doświadczeń państw Unii Europejskiej w zakresie polityki regionalnej, rozwoju wspólnot lokalnych i etnicznych;
- Promowanie współpracy kulturalnej pomiędzy narodami słowiańskimi;
Realizacja celów statutowych
Fundacja realizuje swoje cele poprzez:
- Nagradzanie
osób i instytucji zasłużonych dla idei rozwoju kultury i sztuki tworzonej
w środowiskach lokalnych, regionalnych, małomiasteczkowych i na wsi, realizujących cele Fundacji; - Współdziałanie z organami władzy samorządowej i państwowej, stowarzyszeniami kulturalnymi, bibliotekami, domami kultury, muzeami, instytucjami naukowymi, środkami społecznego komunikowania a także osobami prawnymi i fizycznymi, których działalność wiąże się z działalnością statutową Fundacji;
- Inicjowanie i prowadzenie muzeów edukacyjnych, muzeów biograficznych, muzeum etnograficznych, galerii sztuki oraz instytutów badawczych;
- Prowadzenie badań naukowych w zakresie dorobku kulturalnego środowisk lokalnych, regionalnych i polonijnych;
- Kreowanie i sponsorowanie przedsięwzięć pożytecznych dla idei Fundacji;
- Tworzenie warunków do uzyskania pomocy
finansowej, rzeczowej lub organizacyjnej
w zakresie inicjatyw osób wykluczonych na wsi (w tym dzieci i młodzieży oraz osób starszych) zmierzających do ich rozwoju intelektualnego, kulturalnego i zawodowego; - Wydawanie książek i czasopism o charakterze naukowym, literackim i kulturalnym, także w nowych formach cyfrowych i w formatach przystosowanych do korzystania przez osoby niepełnosprawne;
- Nagrywanie filmów oraz dokonywanie
rejestracji muzycznych i audiowizualnych, także
w formatach przystosowanych do korzystania przez osoby niepełnosprawne; - Opiniowanie projektów legislacyjnych
rządowych i samorządowych związanych
z działalnością Fundacji; - Organizowanie i finansowanie kursów, szkoleń, staży, a także sympozjów, konferencji naukowych i imprez kulturalnych;
Działalność Fundacji, współpraca Fundacji z Instytucjami Kultury lub podmiotami zewnętrznymi w ramach obowiązującego statutu w 2018 roku:
Wydarzenie: Nagrody im. Władysława Orkana
Współorganizacja: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Fundacja Dialogu Kultur i Religii oraz Rada Krajowa Ruchu Stowarzyszeń Regionalnych Rzeczpospolitej Polskiej
Opis wydarzenia:
Misją Nagrody im. Władysława Orkana jest idea integracji środowisk intelektualnych ze wsi i małych ośrodków społecznych oraz gospodarczych naszego kraju, kultywowanie wartości tworzonych poza opłotkami stolic, ułatwianie startu ludzi aktywnie tworzących Polskę regionalną i lokalną, przypominanie tradycji polskiej wsi, propagowanie strategii zrównoważonego rozwoju wszystkich obywateli i przeciwdziałaniu wszelkim wykluczeniom: szczególnie intelektualnym, ekonomicznym i gospodarczym.
Ma ona charakter artystyczny. Łączy w swej idei promocję sztuki i talentu, tzn. może być przyznawana artystom i twórcom różnych dziedzin kultury i sztuki ze szczególną preferencją dla przedstawicieli Polski regionalnej i lokalnej.
Nagroda nawiązuje do ideałów i etosu swojego Patrona, współtwórcy regionalizmu polskiego, wybitnego pisarza polskiego nurtu wiejskiego, który w swych dziełach brał w obronę ludzi biednych, poniżonych, wyzyskanych, pokrzywdzonych przez los i dążących do zrównania warunków życia wsi i miasta. Dlatego Nagroda może mieć też wymiar socjalny, tzn. może służyć wsparciem i pomocą pisarzom, plastykom, muzykom, organizatorom życia kulturalnego którzy znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej i potrzebują wyciągniętej dłoni przyjaciół.
Nagrodę otrzymali:
Ogólnopolski Ruch Stowarzyszeń Regionalnych Rzeczypospolitej Polskiej – za całokształt działań na rzecz propagowania regionalizmu.
Stanisław Kowalski – za szlachetną działalność na rzecz młodzieży i osób z niepełnosprawnościami z ubogich rodzin, w regionie i na rzecz regionu.
dr hab. prof. UWM Izabela Lewandowska – za działalność na rzecz gwary warmińskiej.
dr Janusz Gmitruk – za całokształt pracy naukowej na rzecz upowszechniania historii polskiego ruchu ludowego.
Henryk Kozubski – za całokształt działalności artystycznej na rzecz regionalizmu.
Teresa Paździor – za troskę o wartości sakralne i religijne w kulturze regionalnej.
Nagrody Orkana zostały wręczone podczas XI Kongresu Stowarzyszeń Regionalnych Legnica 2018, którego patronem byli:
Patronat Narodowy
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
Andrzeja Dudy
w Stulecie Odzyskania Niepodległości
Patronat Honorowy
Piotr Gliński
Wicepremier
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Jarosław Gowin
Wicepremier
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Cezary Przybylski
Marszałek Województwa Dolnośląskiego
Wydarzenie: VI Piłkarskie Mistrzostwa Instytucji Kultury
Współorganizacja: Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, Samorząd Województwa Mazowieckiego, Centrum Sportu Wilanów, Centrum Kultury Wilanów, Urząd Dzielnicy Wilanów
Opis wydarzenia:
1 grudnia 2018 r. w hali sportowej Centrum Sportu Wilanów przy ul. Wiertniczej 26 odbyła się impreza Mikołajkowa dla dzieci połączona z VI już edycją Piłkarskich Mistrzostw Instytucji Kultury.
W tym roku w turnieju wystąpiło 16 drużyn, kibice mogli obserwować zmagania m.in.: Muzeum Legii Warszawa, Muzeum Sportu i Turystyki czy Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Organizatorzy przygotowali wiele atrakcji dla najmłodszych. Zorganizowana specjalną strefę zabaw, gdzie dzieci mogły brać udział w zajęciach edukacyjno-sportowych. W trakcie Mistrzostw odbył się turniej dzieci o puchar Dyrektora Muzeum Sportu i Turystyki z udziałem 8 drużyn dziecięcych z rocznika 2009.
Dodatkowo organizowane były konkursy, quizy z atrakcyjnymi nagrodami. Do wygrania było ponad 300 nagród. Łowcy autografów w czasie sportowych zmagań mieli okazję spotkać się m.in. z byłymi piłkarzami Legii Warszawa, czwórką Tomaszów: Sokołowskim I, Sokołowskim II, Kiełbowiczem i Jarzębowskim.
Nie lada gratką w 100 – rocznicę odzyskania niepodległości była możliwość obejrzenia wystawy „Gwiazdy Sportu w Niepodległej”.
W tegorocznej edycji po raz pierwszy w historii wygrało Muzeum Legii Warszawa, dowodzone przez niezastąpionego kustosza Wiktora Bołbę. W zaciętym meczu finałowym po rzutach karnych pokonali 3-2 triumfatora poprzednich pięciu edycji Muzeum Niepodległości. Trzecie miejsce przypadło drużynie Muzeum Sportu i Turystyki. Królem strzelców turnieju został reprezentant MSiT Kamil Bassa, który trafił do bramki przeciwników sześć razy.
W turnieju dzieci pierwsze miejsce zajęła drużyna WBS Warszawa, która pokonała w rzutach karnych zespół UKS Wilanowskie Wilki a na ostatnim stopniu podium znalazła się reprezentacja AGAPE Białołęka. Królem strzelców turniej dzieci został Krzysztof Oviedo z dorobkiem pięciu trafień. W nagrodę otrzymał profesjonalny rower górski ufundowany przez markę Tabou.
Wydarzenie: Wystawa oraz katalog do wystawy „Pamięć. Ofiarom katastrofy smoleńskiej”
Współorganizacja: Galeria Brama Bielańska Cytadeli Warszawskiej, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowe Centrum Kultury, Sokołowski Ośrodek Kultury
Opis wydarzenia:
Powstanie pierwszej w Polsce zbiorowej wystawy plastycznej poświęconej w całości dramatowi smoleńskiemu, zawdzięczamy determinacji i zaangażowaniu Joanny Błońskiej, plastyka pracującego w Sokołowskim Ośrodku Kultury w Sokołowie Podlaskim. Do projektu zaprosiła ona zaprzyjaźnionych i znajomych artystów. Wśród nich są nazwiska bardziej i mniej znane. Łączy ich wrażliwość, empatia, potrzeba wyrażenia uczuć, odwaga i samodzielność myślenia, a także pragnienie złożenia hołdu ofiarom i okazania współczucia ich rodzinom. Tak powstał – z dala od wielkich ośrodków i znaczących środowisk – zbiór dzieł, którego wartość, poza poziomem artystycznym, stanowi także to, że jest efektem całkowicie samodzielnej inicjatywy. Nie powstał w wyniku starań jakichkolwiek partii, instytucji czy – ruchów społecznych, lecz spontanicznie wyraża uczucia przepełniające wiele polskich serc.
Izabella Galicka
Pamięć. Jest cechą niezbędną w życiu człowieka rozumnego. Częścią jestestwa homo sapiens, odróżniającą ten gatunek od innych. Szczególnie od przyrody nieożywionej. Utrata pamięci może być nieszczęściem, tragedią, przyczyną śmierci nawet. Filozofia zajmuje się wyjaśnianiem znaczenia pamięci sięgając do przykładów i definicji starożytnych myślicieli. Diogenes Laertios sformułował przekaz o fortelu, jaki zastosował Pitagoras wobec Hermesa (grecki bóg odprowadzający zmarłych do Hadesu). Nie mogąc prosić o nieśmiertelność zarezerwowaną wyłącznie dla bogów greckich poprosił o pamięć. Starożytnicy znają potoczny opis postępowania pitagorejczyków: nie wstawali rankiem z łóżka dotąd, dopóki nie przypomnieli sobie swoich czynności podejmowanych dzień wcześniej. Pamięć stanowiła też dla filozofów atrybut niezależności, odrębności i tożsamości. Przechowywała przeszłość jako coś co stanowi o teraźniejszości, co stale musi być obecne „teraz”. Taka właśnie była i jest tożsamość, wizją osobowości pojedynczego człowieka, jego indywidualizmem i niepowtarzalnością. Tożsamość, jako cecha konstytutywna stosunku do siebie i stosunku do innego człowieka, do przedstawiciela swojej grupy etnicznej, swojego narodu – także do innych, do obcych. Psychologia odróżnia pojęcia tożsamości indywidualnej (osobistej) i społecznej (grupowej, wspólnej).
Dekalog, podstawowy wyznacznik moralności zawiera, w jednym z przykazań, nakaz pamięci. Jest, więc pamięć również nakazem moralnym, prawem i obowiązkiem. Ostatnią pracą, jaką napisał Karol Wojtyła, Jan Paweł II , była filozoficzna i moralna rozprawa Pamięć i tożsamość, zbiór refleksji filozoficznych i historycznych na temat praw i wolności człowieka, poświęcona demokracji i totalitaryzmom dwudziestowiecznym. Inspirowana rozmowami w Castel Gandolfo, prowadzonymi z wybitnymi intelektualistami: ks. prof. Józefem Tischnerem i prof. Krzysztofem Michalskim mogłaby być moralną podstawą dyskusji o nieszczęściu, jakie dotknęło Polskę i Polaków 10 kwietnia 2010 roku. Myśli naszego świętego, autorytetu moralnego i filozofa, nie trafiają jednakże „pod strzechy”. Zbyt szybko są zapominane, pomijane, by nie powiedzieć – lekceważone.
Smoleńsk 2010. Wyjaśnienia tragedii pochłonęły umysły polityków i znacznej części społeczeństwa. Nie stały się przyczyną moralnego katharsis, przeciwnie powstały podziały niemożliwe już w krótkim czasie do zniwelowania. Najbardziej logicznie zareagowali twórcy. Swoje przeżycia, swój ból postanowili utrwalić w materii, która im była najbliższa: w obrazie, grafice, w wierszu. Wielu znakomitych artystów zniżyło się do języka publicystyki, do przedstawienia w swej twórczości doraźnych treści, żalu, nieraz nawet wściekłości. Mieli do tego prawo, zasłużyli na zrozumienie. Sztuka piękna, rozumiana, jako coś ponadczasowego, niepowtarzalnego – odrzuci z czasem doraźne treści. Pozostaną, jako zapis chwili, przeżyć, dokument życia społecznego. Może ulegną zapomnieniu? W pamięci zbiorowej pozostaną dzieła wybitne, ponadczasowe.
Tadeusz Skoczek
Wydarzenie: Wystawa oraz katalog do wystawy „Wyzwalanie. Dobiesław Gała”
Współorganizacja: Galeria Brama Bielańska Cytadeli Warszawskiej, Muzeum Niepodległości w Warszawie
Opis wydarzenia:
Dobiesław Gała jest znanym i uznanym artystą. Twórcą i akademikiem. Jego czas dzielony jest między rodziną, pracownią i uczelnią. Trudno dociec, w jakich proporcjach. Miejmy nadzieję, że zadowalających wszystkich.
Twórczość artysty, jak dowiadujemy się z autoprezentacji, oscyluje między upływem czasu, nieuchronnością historii, pamięcią, rekonstrukcją. Atawistyczną rekonstrukcją? Ważną definicją podawaną przez Dobiesława Gałę jest „uobecnienie”: człowieka, rzeźbiarza, artysty. Ten neologizm, czytelny i jasny, w klarowny sposób określa myśl przewodnią jego twórczości. Podobnie jak „ukolorowanie” na określenie twórczości innego artysty, pokazującego w Bramie Bielańskiej swoje prace.
Wybór miejsca na kolejną prezentację twórczości Dobiesława Gały nie jest przypadkowy. Po wielu znanych i znaczących galeriach sztuki w Krakowie, Kielcach, Lublinie, Pradze (czeskiej), Rzeszowie, Warszawie, po galerii w Zamku Króla Kazimierza Wielkiego w Niepołomicach czy zabytkowym krakowskim Barbakanie przyszedł czas na Galerię Brama Bielańska Cytadeli Warszawskiej. Jest to ważne miejsce na mapie instytucji kultury Warszawy i całej Polski. Projekt zainicjowany w 2011 roku obfituje w wiele interesujących ekspozycji. Działalność wystawiennicza Muzeum Niepodległości, znana i doceniana, pozwoliła pozyskać środki na rewitalizację zabytkowej substancji dawnego carskiego więzienia znajdującego się w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej.
Tadeusz Skoczek
Ekspresja tych prac wynika z sugestywnej formy, która niezwykle harmonijnie koresponduje z treścią, tworząc relację między pierwiastkiem materialnym i metafizycznym. Zamiłowanie artysty do różnorodności materii rzeźbiarskiej idzie w parze z wrażliwością kolorystyczną. Chropowata, poorana rozdarciami, w wymowie groźna i dramatyczna powierzchnia jego realizacji przestrzennych nabiera pełni wyrazu dzięki stosowaniu półtonów o stonowanych przejściach. Tony zgaszone, „półchromatyczne”, sprawiając wrażenie przetrawionych przez czas tworzą charakterystyczny efekt lekkiego żarzenia się, wygasania, migotania światła wzmagającego nastrój tajemnicy. Sztuka tego artysty nie jest sztuką prostych pytań, a tym bardziej odpowiedzi. Stwarzając klimat, w którym rodzą się najistotniejsze pytania, czyni nas uczestnikami wielkiego, dotykającego nas wszystkich uniwersalnego dramatu przemijania. Kreuje wizualne, symboliczne podstawy do przekroczenia granicy czasu.
Piotr Bieruta
Wydarzenie: Album „Ziemia Orzyska. Dziedzictwo Archeologiczne”
Współpraca: Muzeum Wojska, Wojskowości i Ziemi Orzyskiej
W 1443 r. wraz z wystawieniem przywileju lokacyjnego przez wielkiego mistrza Konrada von Erlichshausen rozpoczęła się historia Orzysza. Wieś, a później miasto przechodziły różne koleje losu. Przywileje, rozwój i upadek, wszystkie te sytuacje wpisywały się w dzieje dzisiejszego miasta, które znane było jako Nowa Wieś, Ares, Ariss, Arys (nazwy bez wątpienia pruskie), później Orsisch, Orzyc i wreszcie Orzysz. Na przestrzeni wieków zamieszkiwali tu, nadając tej ziemi niepowtarzalny charakter Galindowie, Prusowie, Polacy z Mazowsza, wreszcie Mazurzy, Niemcy i znów Polacy.
Z przyjemnością oddajemy w Państwa ręce kolejny tom z serii „Krajobraz kulturowy Ziemi Orzyskiej” pod tytułem Ziemia Orzyska. Dziedzictwo archeologiczne. Chciałem, by ten cykl wydawniczy powstał z kilku powodów. Przede wszystkim po to, by mieszkańcy naszej gminy otrzymali bogate źródło o przeszłości swoich ziem. Również dlatego, żeby turyści, krajoznawcy i miłośnicy historii z innych regionów Polski odkryli i poznali ten piękny zakątek Mazur.
Mam nadzieję, że książka ta pozwoli na przeżycie niezapomnianej podróży w przeszłość. Wielokrotnie oglądane zabytki i krajobrazy staną się dzięki niej bardziej zrozumiałe, a przez to bliższe. Publikacja umożliwi również dostrzeżenie niewidocznych na co dzień śladów przeszłości, z pozoru niewielkich, ale jakże ważnych dla zrozumienia dziejów Ziemi Orzyskiej. Sądzę, że zauroczenie Mazurami przerodzi się z czasem w trwałą więź. Chciałbym, aby stała się ona udziałem nie tylko mieszkańców gminy Orzysz, lecz również odwiedzającego nas co roku coraz liczniejszego grona gości.
Autor tego tomu dr Jerzy Łapo, któremu składam serdeczne podziękowania, dotarł do wielu publikacji i źródeł. W oparciu o tak cenny materiał archeologiczny i historyczny, wzbogacony ciekawym przekazem językowym, powstała kolejna książka o dziedzictwie kulturowym Ziemi Orzyskiej. Niech książka ta skłoni nas do refleksji nad przeszłością, dokonaniami i osiągnięciami naszych przodków i poprzedników, a zarazem niech będzie dla nas współczesnych wyzwaniem do dalszego rozwoju miasta i gminy. Bądźmy dumni z piękna, dziejów i dnia dzisiejszego naszej małej ojczyzny.
Zbigniew Włodkowski – Burmistrz Orzysza
Wydarzenie: Koncert pieśni patriotycznej i wydanie albumu „Z pieśnią ku Niepodległej”
Współpraca: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Fundacja Willa Polonia
Opis:
Setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości dla wielu Instytucji stała się asumptem do wydania szeregu cennych publikacji. Również Muzeum Niepodległości z pieczołowitością przystąpiło do wydawniczych realizacji. Wśród nich wymienić należy bogate edytorsko albumy Józef Piłsudski, Polonia Restituta oraz Polonia Restituta 1918–19212 czy serię monografii poświęconą sześciu Ojcom Założycielom: J. Piłsudskiemu, R. Dmowskiemu, I. J. Paderewskiemu, W. Witosowi, I. Daszyńskiemu, W. Korfantemu. Warto zaznaczyć, że prezentowany Państwu śpiewnik także wpisuje się w muzealną tradycję i stanowi niejako kontynuację wydanych wcześniej zbiorów kolęd.
Nie trzeba chyba nikogo przekonywać o szczególnej roli pieśni w dziele odzyskania niepodległości. Pieśni niezłomnej, pieśni niosącej ładunki emocjonalne, wyrażające się wartościami patriotycznymi i sakralnymi, pieśni zagrzewającej do walki, pieśni tęsknoty za Ojczyzną, wreszcie, pieśni przypominającej dawną chwałę i wielkość.
Można też przyjąć, iż poprzez swój wyraz werbalny są pieśni dalekim krewnym zawołania, czyli proklamy (proclamatio), będącej istotnym i głęboko osadzonym w tradycji, elementem herbu polskiego, stanowiącym znamię słuchowe, którego pozbawiony jest herb zachodnioeuropejski, zadowalający się jedynie znamieniem wzrokowym. O głębokim zakorzenieniu się pieśni w polskiej tradycji przypominał Święty Jan Paweł II.
Każdy naród żyje dziełami swojej kultury. My Polacy, na przykład, żyjemy tym wszystkim, czego początek odnajdujemy w pieśni Bogurodzica – najstarszej zapisanej polskiej poezji, jak też starodawnej melodii z nią związanej […] Właśnie Bogurodzica należy w jakiś szczególny sposób do tradycji gnieźnieńskiej w polskiej kulturze. Jest to tradycja Wojciechowa. Temu bowiem świętemu Patronowi przypisuje się autorstwo tej kompozycji. Tradycja ta przetrwała wiele wieków. Pieśń Bogurodzica stała się hymnem narodowym, który jeszcze pod Grunwaldem prowadził zastępy polskie i litewskie do walki z Krzyżakami. Równocześnie istniała już pochodząca z Krakowa druga tradycja, związana z kultem św. Stanisława. Wyrazem tej tradycji jest łaciński hymn Gaude Mater Polonia, śpiewany do dzisiaj w języku łacińskim, tak jak Bogurodzica śpiewana jest w języku staropolskim. Te dwie tradycje przenikają się.
Autorzy publikacji przyjęli jednak zasadę, iż zaprezentowane będą wyłącznie pieśni powstałe począwszy od okresu porozbiorowego do odzyskania niepodległości w 1918 roku. Poza trzema pierwszymi, powszechnie uznanymi za hymny – należy zauważyć, iż ,,Mazurek Dąbrowskiego” uznano za oficjalny hymn Polski dopiero w 1927 roku – układ pozostałych pieśni jest chronologiczny. Z uwagi na to, że w stosunku do danej pieśni używa się różnych tytułów, starano się wymienić wszystkie ważniejsze.
Wydaje się też, że szczególnego wyrazu nadaje publikacji jej wzbogacenie o ikonografię pochodzącą ze zbiorów Muzeum Niepodległości. Jest ona oparta głównie na pocztówkach, w kilku tylko miejscach uzupełnionych fotografiami, które od szeregu lat z pieczołowitością przechowywane przez Muzealników – częstokroć zapomnianych strażników naszego dziedzictwa narodowego – dla przyszłych pokoleń. Wszystkim osobom zainteresowanym śpiewnikiem dziękujmy za świadomość tego faktu. Oczywiście wydanie publikacji nie byłoby możliwe bez odpowiedniego dofinansowania, które na ten cel Muzeum otrzymało od Samorządu Województwa Mazowieckiego w ramach realizacji Projektu Edukacyjnego ,,100 na 100”, mającego uświetnić setną rocznicę odzyskania przez Polskę Niepodległości. W tym miejscu należy się pochwalić, iż środki te pozwoliły jeszcze na zorganizowanie skierowanego do uczniów ogólnopolskiego konkursu ,,Niepodległa” oraz zakup sprzętu umożliwiającego realizację zajęć komputerowych, polegających na tworzeniu cyfrowej grafiki patriotycznej, co bez wątpienia stanowi zalążek przyszłej pracowni komputerowej, służącej lekcjom muzealnym. Jesteśmy głęboko przekonani, iż niniejsza edycja pieśni również znajdzie swe miejsce na polu obywatelskiej edukacji, przyczyniając się do umacniania w przestrzeni publicznej tego ważnego dla naszego dziedzictwa kulturowego elementu. Jak pisał Święty Jan Paweł II:
Jestem synem narodu, który przetrwał najstraszliwsze doświadczenia dziejów, którego wielokrotnie sąsiedzi skazywali na śmierć – a on pozostał przy życiu i pozostał sobą. Zachował własną tożsamość i zachował pośród rozbiorów i okupacji własna suwerenność jako naród – nie biorąc za podstawę przetrwania jakichkolwiek innych środków fizycznej potęgi jak tylko własna kultura, która się okazała w tym przypadku potęgą większą od tamtych potęg. Nie ma żadnej wątpliwości, iż to pieśń właśnie stanowi nieodzowną część naszej kultury.
Krzysztof Bąkała, Tadeusz Skoczek
Informacja o prowadzonej działalności gospodarczej według wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego
Na dzień 31.12.2018 r. Fundacja prowadziła głównie działalność gospodarczą w zakresie:
– Wydawanie książek – PKD 58.11.Z,
– Pozostała działalność wydawnicza – PKD 58.19.Z,
Dochody z działalności gospodarczej Fundacja przeznacza na realizację celów statutowych
określonych w § 6 Statutu.
Odpisy uchwał Zarządu Fundacji
Uchwała zarządu 3/2018
Uchwała zarządu 4/2018
Uchwała zarządu 1/2019
Uchwała zarządu 2/2019
Powyższe odpisy zostały dołączone do sprawozdania Fundacji
Informacja o wysokości uzyskanych przychodów na dzień 31.12.2018 r.
W 2018 roku Fundacja uzyskała przychody w kwocie 103.169,77 zł, w tym:
– z darowizn 4.000,00 zł
– środków pochodzących ze źródeł publicznych, w tym z budżetu państwa i gminy 0,00 zł
– z odpłatnych świadczeń w ramach celów statutowych 0,00 zł
– z działalności gospodarczej przeznaczonej w całości na działalność statutową 99.169,77zł
– inne przychody 00,00 zł
Informacja o poniesionych kosztach na dzień 31.12.2018 r.
W 2018 r. Fundacja poniosła koszty statutowe o łącznej wysokości 102.400,00 zł w tym:
– na realizację celów statutowych w wysokości 100.000,00 zł
– na administrację w wysokości 2.400,00 zł
– pozostałe koszty 00,00 zł
Dane o:
liczbie osób zatrudnionych w fundacji z podziałem według zajmowanych stanowisk i z
wyodrębnieniem osób zatrudnionych wyłącznie w działalności gospodarczej,
– Fundacja nie zatrudniała w 2018 roku osób na podstawie umów o pracę. Zawierano wyłącznie umowy o dzieło.
łącznej kwocie wynagrodzeń wypłaconych przez fundacje z podziałem na wynagrodzenia,
nagrody, premie i inne świadczenia, z wyodrębnieniem całości tych wynagrodzeń osób
zatrudnionych wyłącznie w działalności gospodarczej,
– Fundacja nie zatrudniała w 2018 roku osób na podstawie umów o pracę
wysokości rocznego lub przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego łącznie
członkom zarządu i innych organów fundacji oraz osobom kierującym wyłącznie działalnością
gospodarczą z podziałem na wynagrodzenia, nagrody, premie i inne świadczenia,
– Fundacja nie zatrudniała w 2018 roku osób na podstawie umów o prace
wydatkach na wynagrodzenia z umów zlecenia i umów o dzieło,
umowa o dzieło – 9 umów na łączną kwotę 83.475,00 zł
udzielonych przez fundacje pożyczkach pieniężnych, z podziałem według ich wysokości, ze
wskazaniem pożyczkobiorców i warunków przyznania pożyczek oraz z podaniem podstawy
statutowej udzielania takich pożyczek,
– Fundacja nie udzielała pożyczek
kwotach ulokowanych na rachunkach bankowych ze wskazaniem banku
– nie wystąpiły
wartości nabytych obligacji oraz wielkości objętych udziałów lub nabytych akcji w spółkach
prawa handlowego ze wskazaniem tych spółek,
– nie wystąpiły
nabytych nieruchomościach, ich przeznaczeniu oraz wysokości kwot wydatkowanych na to
nabycie,
– nie wystąpiły
nabytych pozostałych środkach trwałych,
– nie wystąpiły
wartości aktywów i zobowiązań Fundacji ujętych we właściwych sprawozdaniach
finansowych sporządzanych dla celów statystycznych,
– wartość aktywów na dzień 31.12.2018 r. 52.505,60 zł
– zobowiązania Fundacji na dzień 31.12.2018: 46.580,15 zł
Na dzień 31.12.2018 r. Fundacja ma podpisaną umowę na prowadzenie rachunku bankowego z mBank S.A. Bankowość Detaliczna z siedzibą w Warszawie ze stanem salda na koncie nr 16 1140 2004 0000 3702 7513 5964 w wysokości 17.805,60 zł
Dane o działalności zleconej fundacji przez podmioty państwowe i samorządowe (usługi, państwowe zadania zlecone i zamówienia publiczne) oraz o wyniku finansowym tej
działalności,
– nie wystąpiły
Informacja o rozliczeniach fundacji z tytułu ciążących
zobowiązań podatkowych,
a także informację w sprawie składanych deklaracji podatkowych.
– Fundacja złoży deklarację Cit-8 za 2018 r. do dnia 31.03.2019 r.
– Fundacja złożyła deklarację PIT-4R za 2018 r. do dnia 31.01.2019 r.
W okresie sprawozdawczym nie było przeprowadzanych kontroli w fundacji.
Warszawa dnia 28.03.2019 r.